Güneye doğru yol alırken, geçtiğimiz “Spring Brook” bölgesi, okyanus ve benzeri mizansenlerden sonra çok iyi geldi. Taptaze, serin ve bol oksijenli havayı içime çekmekte zorlandığımı itiraf ediyorum. Uzun zaman sonra, ilk defa yağmur ormanlarını dinleme şansına eriştim. Her nasılsa etrafta kimsecikler yoktu, fosforlu çimen gibi sarmaşıkların devasa ağaç kovuklarını aşkla sarmaladığı bu orman neredeyse bir doğa harikasıydı diyebilirim. Cıvıldayan kuşlar, göğe yükselmekte olan sis ve o hafif puslu havanın verdiği tılsımlı görüntü bire bir fantastik bir film karesini andırıyordu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder