Havaalanına doğru ilerlediğimiz yol üzerinde, geçtiğimiz sene Oscar ödüllerine layık olmuş ünlü Slamdog Millionare” adlı filmin çekildiği mekandan geçtik. Gerçekten gözlerim cama yapıştı ve o şehir bitene kadar da açık kaldı. Yol boyunca kilometrelerce ilerleyen apartman kılıklı barakalar, yan yana yan yana dizilmiş, keşmekeş ve pislik binaların dört bir yanını sarmıştı. Hayatımdan bundan daha pis kokan ve gözüken her hangi bir yerden geçtiğimi sanmıyorum hatta geçmedim biliyorum. İrili ufaklı evciklerin içinde her yere asılmış temiz ama kirli gözüken çamaşırlar, alt alta üst üste şilteler, kapkacak ve benzeri binlerce malzeme. Abajurdan ziyade çıplak ampuller veya gözün gözü görmediği zifiri karanlık evler. Anlatmakta güçlük çekiyorum ve bir takım insanların buralarda yaşadığını bilmek canımı acıtıyor. Elbette ben üzülünce bir şey değişmiyor ama canlı olarak görmek, kitap okumaktan, haber dinlemekten, gazete den öğrenmekten veya birini anlatırken anlamaya çalışmaktan çok daha derin ve duygusal.
Bu durumda Hindistan’ a bir ay boyunca saygıda hiç kusur etmeden beni ağırladığı, beni sevip saydığı ve kabul ederek onu deneyimlememe izin verdiği için teşekkürü bir borç bilirim. Yeniden görüşmek dileğiyle, hoşça kal ve hep böyle kal…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder