Doğanın rengine ve duruşuna aşık olmuştum. Arada bir teknenin güvertesine sıçrayan sulardan istem dışı kaçma ihtiyacı hissediyordum. Çamurlu su, pis sanıyordum. Temiz de değil de hani ancak yüzen şehrin ortasına geldiğimiz de anladım ki bu insanlar bu su ile duş yapıyor, yemek pişiriyor, bulaşık yıkıyor ve hatta geçimlerini sağlıyorlardı. Bu nasıl bir fakirlikti. Arka arkaya sıralanmış denizin üzerinde yüzen evler de elektrikte yoktu. Medeniyetten uzak, yaşam savaşı veren bu insanlara 2 saat boyunca gözlerim dolu dolu baka kaldım. Teknelerin ve evlerin arasında leğenlerin için de gezen küçücük çocuklar için ise söyleyecek söz bulamıyorum… Peki ya hiç elektrik olmamasına ne demeli? Sadece gaz lambalarıyla gündüz ışıklarını bekleyen irili ufaklı yaşamlar… Onca çocuk ne yapıyordu acaba burada? Küçücük kayıkların içinde biri yılan ile gülümseyerek gösteri yaparken diğeri bir adet Coca-cola satıp 1dolar kazanmak için çabalıyordu.
Ya bu nasil bir yer??? İnanamiyorum resimlere . Keske bir hafta daha kalabilseydim.
YanıtlaSil